Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΘΕΟΦΑΝΙΑ.



site analysis



Η ηγουμένη ενός από τα πλέον γνωστά μοναστήρια της Κορινθίας , του μοναστηριού Άγιος Αθανάσιος Πουλίτσας ή Μαηθανάσης που εορτάζει στις 2 Μαΐου ,μιλάει αποκλειστικά στη sfedona .gr για την επισκεψιμότητα του μοναστηριού, τον γνωστό γέροντα της μονής.
Πηγή.Απαντα Ορθοδοξίας

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Η αγία Αριάδνη (η και Μαρία ονομαζομένη) η εν Φρυγία – 18 Σεπτεμβρίου



site analysis



Αγία Αριάδνη. Μηνολόγιον Βασιλείου Β΄, φ. 48 (11ος αι.)
Αγία Αριάδνη. Μηνολόγιον Βασιλείου Β΄, φ. 48 (11ος αι.)
Η αγία Αριάδνη έζησε κατά τους χρόνους των βασιλέων Αδριανού (117-138) και Αντωνίνου (138-161). Δούλη κάποιου Τερτύλου, πρώτου πολίτου της Πρυμνησού της Φρυγίας Σαλουταρίας, αρνήθηκε να ακολουθήση την οικογένεια του κυρίου της στον ναό των ειδώλων, για να συνεορτάση μαζί τους τα γενέθλια του υιού του. Επειδή ομολόγηση πως ήταν χριστιανή, την εκτύπησαν σκληρά και την έρριξαν στην φυλακή, όπου έμεινε τελείως άσιτη. Αργότερα στρατιώτες του ηγεμόνος την κρέμασαν και της ξέσχιζαν τα πλευρά. Όταν την άφησαν ελεύθερη, βρήκε ευκαιρία και έφυγε στο όρος, αλλά οι στρατιώτες την κατεδίωξαν με ξίφη. Μπροστά στον κίνδυνο να συλληφθή πάλι, η μάρτυς παρεκάλεσε τον Θεό να ανοίξη μία πέτρα και να την δεχθή στην ρωγμή της. Εκεί μέσα η Αριάδνη ευχαριστώντας τον Θεό παρέδωσε το πνεύμα της. Τους διώκτες της θανάτωσαν με δόρατα άγγελοι Κυρίου.
Πηγή (κειμένου και φωτογραφίας): “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος, σ. 197-198).

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Οι αγίες μάρτυρες και καλλίνικες παρθένες Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη, και η μητέρα τους Σοφία (17 Σεπτεμβρίου)



site analysis


Η αγία Σοφία με τις θυγατέρες της. Έργο του Karp Zolotaryov, 1685.
Οι τρεις αυτές αδελφές, Πίστις, Ελπίς και Αγάπη, ζούσαν σε κάποια πόλι της Ιταλίας την εποχή του Αδριανού (117-138). Γόνοι περιφανούς οικογενείας, ανατράφηκαν από την χήρα μητέρα τους Σοφία με πίστι, ελπίδα και αγάπη, όπως δήλωναν και τα ονόματά τους. Όταν κάποτε παρέμειναν στην Ρώμη, η φήμη του ενάρετου βίου τους διέτρεξε την πόλι και ο αυτοκράτωρ έστειλε στρατιώτες να του τις παρουσιάσουν. Η σταθερότητα των τριών αδελφών στην πίστι, ασυνήθιστη για την ηλικία τους, κατέπληξε τον Αδριανό και, πιστεύοντας πως η αμοιβαία συμπαράσταση τούς έδιδε την δύναμι να του αντιστέκωνται, σκέφθηκε να τις εξετάση χωριστά.
Κράτησε λοιπόν μόνον την Πίστι, που ήταν δώδεκα ετών, και την προέτρεπε να θυσιάση στην θεά Άρτεμι. Επειδή η μάρτυς τον εμυκτήρισε και περιγέλασε το άψυχο ξόανο, διέταξε να την γυμνώσουν και να την ραβδίσουν δυνατά. Έπειτα της έκοψαν τους μαστούς, από τους οποίους αντί αίματος έρρευσε γάλα.Φιλονεικώντας με το θαύμα ο τύραννος πρόσταξε να την ξαπλώσουν επάνω σε πυρακτωμένη εσχάρα. Θεία επέμβασις όμως εκμηδένισε την θερμότητά της, και πεισμωμένος ο Αδριανός έρριξε την μάρτυρα σε τηγάνι με βραστή πίσσα και άσφαλτο. Όταν η Πίστις στάθηκε στο μέσον του καυτού μίγματος, η καυστικότης του μεταβλήθηκε σε δροσιά. Βλέποντας ο Αδριανός ότι καμία τιμωρία δεν την έβλαπτε, διέταξε να την αποκεφαλίσουν. Με έκδηλη χαρά για την απόφασι του θανάτου της η Πίστις ασπάσθηκε την μητέρα και τις αδελφές της, και έκλινε τον αυχένα για να λάβη τον δια ξίφους θάνατο.
Την άλλη ημέρα ο ασεβής τύραννος υποσχέθηκε στην δεκαετή Ελπίδα πως θα την αφήση ελεύθερη, αν προσκύνηση την θεά Άρτεμι. Η Ελπίς τού αποκρίθηκε ότι δεν ήταν μόνον ομογάλακτη αλλά και ομόφρων αδελφή με την Πίστι. Τότε ο Αδριανός σταμάτησε την ανάκρισι ως περιττή και διέταξε να την γυμνώσουν, να την μαστιγώσουν και αυτήν με ωμά βούνευρα και να την ρίξουν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Όρθια η μάρτυς στο μέσον των φλογών ευχαριστούσε τον Θεό που την διεφύλαττε αβλαβή. Κατόπιν, καθώς ξέσχιζαν τις σάρκες της με σιδερένια νύχια, η Ελπίς με πρόσωπο καταυγασμένο από υπερφυσική χάρι έλεγε στον τύραννο ότι και πάλι θα τον νικήση με την δύναμι του Χριστού. Ο Αδριανός με οργή διέταξε να την ρίξουν μέσα σε χάλκινο λέβητα γεμάτον από κοχλάζουσα πίσσα και ρητίνη. Όταν όμως είδε ότι το μεν χάλκωμα έλειωσε, το δε καυτό μίγμα χύθηκε έξω και έκαυσε πολλούς απίστους, ενώ η Ελπίς δεν έπαθε τίποτε, απεφάσισε και γι’ αυτήν τον δια ξίφους θάνατο. Εφοδιασμένη με την ευχή της μητέρας της η Ελπίς παρότρυνε στον αγώνα την Αγάπη, κατεφίλησε το μαρτυρικό λείψανο της Πίστεως και έκλινε τον αυχένα, για να προσφέρη την τιμία κεφαλή της στον Χριστό.
Αισιόδοξος ο δικαστής για την εννεαετή Αγάπη, με κολακευτικούς λόγους άρχισε να την προτρέπη στην ασέβεια, αλλά αυτή με πολλή παρρησία τον σταμάτησε και τού είπε: «Μη σε πλανά η μικρή μου ηλικία και νομίζης ότι εύκολα θα την εξαπάτησης με τις κολακείες σου. Δεν θα αργήση η πείρα να σε διδάξη ότι κι εγώ είμαι καρπός της ίδιας ρίζας». Παρωξυμμένος από την ελευθεροστομία της, ο τύραννος την παρέδωσε να την κρεμάσουν και να την τανύσουν με λουριά, ώσπου να εξαρθρωθούν τα μέλη της. Έπειτα της είπε, αν θέλη να γλυτώση από την πυρακτωμένη κάμινο που της είχε ετοιμάσει, να πη μόνον «μεγάλη η θεά Άρτεμις». Σε απάντησι η Αγάπη έτρεξε και πήδησε μόνη της μέσα στις φλόγες. Ευθύς τότε η φωτιά διασκορπίσθηκε και έκαψε πολλούς από τους παρευρισκομένους. Οι στρατιώτες, που έστειλε ο Αδριανός να την συλλάβουν, έβλεπαν λευκοφόρους νέους να ψάλλουν μαζί της και δεν τόλμησαν να την πειράξουν. Όταν η μάρτυς εξήλθε άθικτη μέσα από το καμίνι, διετρύπησαν το σώμα της με τρυπάνια και τέλος την απεκεφάλισαν.
Η Σοφία ενεταφίασε μεγαλοπρεπώς τα μαρτυρικά σώματα των τριών θυγατέρων της και ύστερα από τρεις ημέρες, καθώς είχε προσπέσει στον τάφο τους και τις παρακαλούσε να δεχθούν και αυτήν σύσκηνο στα ιερά σκηνώματα που κατοικούσαν, παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο, για να προστεθή μαζί τους στον χορό των αγίων.
Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος πρώτος – Σεπτέμβριος, σ. 185-187)

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Αγία Ευφημία η Μεγαλομάρτυς εκ Χαλκηδόνας της Μικράς Ασίας (16 Σεπτεμβρίου)



site analysis



Η Αγία Ευφημία καταγόταν από την Χαλκηδόνα της Μικράς Ασίας και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Ήταν κόρη του πλούσιου Συγκλητικού Φιλόφρονα και της ευσεβούς Θεοδοσιανής. Η Αγία παιδαγωγήθηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», γι’ αυτό και αγάπησε από μικρή τις διδαχές και την μετά ζήλου ομολο­γία του Χριστού.
O ανθύπατος της περιοχής Πρίσκος, έχοντας στην αυλή του τον Απελ­ιανό, φιλόσοφο και ιερέα του θεού Άρη, οργάνωσε με απόφαση και εντολή του Διοκλητιανού, διωγμό κατά των Χριστιανών στην Χαλκηδόνα. Κατά την εορτή του θεού Άρη, ζήτησε από όλους τους κατοίκους να προσέλθουν στην εορτή και να θυσιάσουν στον βωμό. Όσοι δεν θα πήγαιναν θα τιμωρούνταν με φοβερά βασανιστήρια. Οι χριστιανοί σε ομά­δες κρύβονταν, άλλοι σε σπίτια και άλλοι σε ερημι­κές περιοχές. Η Αγία Ευφημία ηγούνταν μιας τέτοιας ομάδας, στηρίζοντας τους πιστούς με τους φλογερούς λόγους της.
Συνέλαβαν όμως την Αγία Ευφημία, μαζί με τα σαράντα εννέα μέλη της ομάδας της. Στην πρόσκληση του Πρί­σκου να θυσιάσουν στο είδωλο του Άρη, η Αγία και η ομάδα της αρνήθηκαν με τόλμη και παρρη­σία. Ο Πρίσκος, από την απάντηση τους θύμωσε και έδωσε εντολή να τους φυλακίσουν και να τους δέρνουν για είκοσι ημέρες. Μετά τις είκοσι ημέρες, δοκίμασε και πάλι να πείσει τους μάρτυρες να θυσιάσουν. Μετά την δεύτερη άρνησή τους, έβαλε να τους δείρουν τόσο, ώστε οι στρατιώτες που τους βασάνιζαν κουράστηκαν. Τότε ο Πρίσκος έκλεισε τους υπόλοιπους μάρτυρες στην φυλακή και την Αγία Ευφημία προσπάθησε να την πεί­σει με κολακείες να θυσιάσει.
Η Αγία Ευφημία αρνήθηκε και πάλι, ομολογώντας την πίστη της στον Χριστό και βγάζοντας πύρινους λόγους για την Χριστιανική Πίστη. Τότε οι στρατιώτες την έβαλαν στον τροχό κατακόβοντας όλο το σώμα της. Κατά το μαρτύριό της η Αγία προσεύχονταν διαρκώς. Μετά το πέρας της προσευχής της θαυμα­τουργικά λύθηκε από τον τροχό και αποκαταστάθηκε τέλειο και υγιές το σώμα της.
Στην συνέχεια θέλησαν να την ρίξουν σε πυρακτωμένο καμίνι. Οι στρατιώτες, Σωσθένης και Βίκτωρ, αρνήθηκαν να το κάνουν, γιατί έβλεπαν να βρίσκονται στο πλευρό της Αγίας δύο φοβεροί άν­δρες, οι οποίοι απειλούσαν ότι θα διασκορπίσουν το πυρ. Οι Σωσθένης και Βίκτωρ βλέποντας όλα αυτά πίστεψαν στον Χρι­στό και τελικά μαρτύρησαν. Προσευχόμενη η Αγία ρίχτηκε στο καμίνι. Η φλόγα δεν άγγιξε καθόλου την Αγία, αλλά σκορπίσθηκε έξω από το καμίνι και έκαψε πολλούς από τους στρατιώτες.
Ο Πρίσκος υπέβαλε την Αγία σε νέα μαρτύ­ρια. Χτυπούσαν την Αγία με μεγάλες πέτρες και αιχμηρά σίδερα, με αποτέλεσμα να κατακόψουν και να καταξεσχίσουν το σώμα της. Και πάλι θαυματουργικά αποκαταστά­θηκε. Μετά την ρίξανε σε μια μεγάλη δε­ξαμενή, όπου υπήρχαν σαρκοβόρα θηρία. Τα θηρία όχι μόνον δεν την βλάψανε, αλ­λά παίζανε μαζί της. Έπειτα την έβαλαν σε ένα λάκκο με σουβλιά. Και από εκεί βγήκε αβλαβής. Ο Πρίσκος επιχείρησε να την πριονίσει και να την κάψει, αλλά τα δόντια του πριονιού στράβωσαν και η φωτιά σβήστηκε και έτσι δεν έπαθε τίποτα. Τέλος, ρίχτηκε στα θηρία, τα οποία πήγαν κοντά της προσκυνώντας την. Η Αγία Ευφημία παρακαλούσε τον Χριστό να την αναπαύσει κοντά Του. Μία αρκούδα τότε την δάγκωσε και αμέσως παράδωσε την Αγία ψυχή της στον Κύριο το 303 μ. Χ.
Οι γονείς της και άλλοι ευσεβείς Χριστιανοί, έθαψαν το πάνσεπτο σώμα της Αγίας Ευφημίας με μεγάλες τιμές στην Χαλκηδόνα. O Κύριος τίμησε την καλλίνικο παρθένο και μάρτυρα Ευφημία με την δωρεά της αφθαρσίας του πολύαθλου και παρθενικού της σώματος.
Ένα από τα πολλά θαύματα που έκανε η Αγία Ευφημία είναι και ακόλουθο που συνετέλεσε καθοριστικά στην ορθή διδασκαλία της Χριστιανική Πίστης. Στην Χαλκηδόνα συνήλθαν οι 630 θεοφόροι Πατέρες, το έ­τος 451 μ. Χ. συγκροτήσαντες την 4η Οικου­μενική Σύνοδο. Η Σύνοδος, καταδίκαζε τον αιρετικό Ευτυχή, που κήρυττε ότι ο Χριστός έχει μόνο μία φύση και μία ενέργεια, αυτή της Θεότητας. Οι Άγιοι Πατέρες δογμάτισαν την πίστη της Εκκλησίας, ότι ο Χριστός έχει δύο τέλειες φύσεις, θελήσεις και ενέργειες, την θεία και την ανθρώπινη, σε μία Υπόσταση. Αυτές οι δύο φύσεις είναι άτρεπτες, ασύγχυτες, αναλλοίωτες και αδιαίρετες. Οι Ορθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμο, ο ο­ποίος περιείχε την αληθινή πίστη. Επίσης οι αιρετικοί Μονοφυσίτες συνέταξαν και αυτοί Τόμο, που περιείχε τα πιστεύω τους. Τότε ομό­φωνα ορθόδοξοι και αιρετικοί αποφάσισαν να τε­θούν και τα δύο κείμενα στο στήθος της Αγίας Ευφημίας. Άνοιξαν την λειψανοθήκη, τα τοποθέτησαν στην Αγία Ευφημία και την σφράγισαν πάλι. Όταν άνοιξαν την λειψανοθήκη, βρήκαν τον Τόμο των Ορθόδοξων Πατέρων στα χέρια της Αγίας και τον Τόμο των Μονοφυσιτών στα πόδια της. Έτσι η Αγία Ευφημία με το εξαίσιο αυτό θαύμα, «επικύρωσε» και «υπέγραψε» τον ορθόδοξο Τόμο και ανάδειξε το Χριστολογικό δόγμα περί των δύο φύσεων του Χρι­στού. Η μνήμη της εορτάζεται από την Εκκλησία μας στις 16 Σεπτεμβρίου.
Αγία Μεγαλομάρτυς και Παρθενομάρτυς Ευφημία
«Τω θείω έρωτι λαμπρώς αθλήσασα, εις οσμήν έδραμες Χριστού, πανεύφημε, οια νεάνις παγκαλής και Μάρτυς πεποικιλμένη, όθεν εισελήλυθας εις παστάδα ουράνιον, κόσμω διανέμουσα ιαμάτων χαρίσματα και σώζουσα τους σοι εκβοώντας, χαίροις θεόφρον Ευφημία»

Η Αγία Μάρτυς Λουντμίλλα (ή Λουτμίλλα) η Βασίλισσα της Τσεχίας 16 Σεπτεμβρίου,



site analysis


Όταν ο άγιος Μεθόδιος με τον αδελφό του άγιο Κύριλλο ξεκίνησαν από το Βυζάντιο νά μεταφέρουν το χριστιανισμό στους Σλάβους, ανάμεσα στους πρώτους πού δέκτηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου ήταν η πριγκίπισσα Λουντμίλλα (=Αγάπη) και ο σύζυγός της πρίγκιπας των Τσέχων Μποριβόης. Κατηχήθηκαν και δέκτηκαν την ορθόδοξη πίστη από τον ίδιο τον άγιο Μεθόδιο, το φωτιστή των Σλάβων.
Το πριγκιπικό ζεύγος εκοσμείτο με πολλές αρετές, αλλά ιδιαίτερα από μια θερμή πίστη κι ένα ένθεο ζήλο για μετάδοση της Ορθοδοξίας στους υπηκόους των. Με τη φροντίδα τους κτίστηκαν πολλοί ναοί σε ολόκληρη τη Τσεχία, και φρόντισαν νά τους στελεχώσουν με ευλαβείς κληρικούς.
Ο πρίγκιπας Μποριβόης απέθανε στα τριανταέξι του χρόνια, κι έτσι η Λουντμίλλα απέμεινε χήρα με τρία αγόρια και μια κόρη.
Η νεαρή χήρα υποτάχθηκε στό θέλημα του Θεού, εγκατέλειψε κάθε κοσμική δραστηριότητα, μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στο Θεό.
Ο γυιός της Βρατισλάβ ανέβηκε στο θρόνο της Τσεχίας ¬και κυβέρνησε τη χώρα από τη θέση αυτή για 33 ολόκληρα χρόνια. Τον διαδέχθηκε στο θρόνο ο γυιός του Βενσεσλάς. Αυτόν τον είχε αναθρέφει η γιαγιά του Λουντμίλλα με ιδιαίτερη προσοχή, «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Καλλιέργησε στην ψυχή του η αγία γιαγιά του κάθε χριστιανική αρετή και τον προετοίμασε νά γίνει ο προστάτης της Ορθοδοξίας στη χώρα, συνεχιστής του έργου του παππού του πρίγκιπα Μποριβόη. Πράγματι ο Βενσεσλάς δικαίωσε τις προσδοκίες της γιαγιάς του, αναδείκτηκε πραγματικά ιεραπόστολος, γι΄ αυτό και η Εκκλησία τον κατέταξε στο αγιολόγιό της και τιμά την μνήμη του στις 28 Σεπτεμβρίου.
Όσο καλός και πράος ήταν ο Βενσεσλάς, τόσο σκληρή και κακιά ήταν η βασίλισσα σύζυγός του. Αυτή ζήλευε για την αγιότητά της και μισούσε θανάσιμα τη γιαγιά πλέον Λουντμίλλα. Αυτή, θέλοντας νά δώσει τόπο στην οργή και για νά μήν προκαλεί με την παρουσία της την νύμφη της, απομακρύνθηκε από το παλάτι και κατέφυγε στην πόλη Τσετίν. Όμως, η νύμφη της και βασίλισσα μή αντέχοντας νά ακούει νά μιλούν για την αγιότητα της Λουντμίλλας, έστειλε ανθρώπους της και αφού της πέρασαν σχοινί στο λαιμό, την στραγγάλισαν. Έτσι η αγία Λουντμίλλα έλαβε το στεφάνι του μαρτυρίου στις 16 Σεπτεμβρίου του έτους 917.
Τα λείψανα της βρίσκονται στο ναό του αγίου Γεωργίου στην Πράγα, αποτελούν πηγή απείρων θαυμάτων και δέχονται την ευλάβεια και την τιμή πλήθους πιστών.

πηγή:
 Μηνιαία Έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου «Παρά την Λίμνην», περίοδος β΄, έτος κ΄, αρ. 9, Σεπτέμβριος 2010-vatopaidi.wordpress.com

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Ἡ Ὁσία Θεοδώρα ἡ ἐν Ἀλεξανδρείᾳ



site analysis












































































Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια στὰ χρόνια τοῦ βασιλιὰ Ζήνωνος (474 – 490) καὶ ἦταν συνεζευγμένη μὲ εὐσεβὰ ἄνδρα, τὸν Παφνούτιο. Ἡ ζωὴ τῆς Θεοδώρας ἦταν τίμια, ἐνάρετη καὶ ἀφοσιωμένη στὸν σύζυγό της. Ὅμως, ὁ μισόκαλος διάβολος, σὲ κάποια στιγμὴ ἀδυναμίας τῆς Θεοδώρας, τὴν ἔσπρωξε κρυφὰ στὴν μοιχεία.Κανεὶς δὲν τὴν εἶδε. Κανεὶς δὲν τὸ ἔμαθε. Μποροῦσε, ἑπομένως, νὰ συνεχίσει ἁρμονικὰ τὴν ζωή της μὲ τὸν σύζυγό της. Ὅταν, ὅμως, ἄκουσε τὰ λόγια του Εὐαγγελίου, μὲ τὰ ὁποία ὁ Κύριος διδάσκει ὅτι «οὐκ ἐστὶ κρυπτόν, ὁ οὐ φανερὸν γενήσεται», δὲν ὑπάρχει, δηλαδή, κρυφό, τὸ ὁποῖο δὲν θὰ γίνει φανερὸ στὸ μέλλον, σκέφθηκε τὸ βάθος τῆς ἁμαρτίας της καὶ ἔκλαψε πικρά.Ντύθηκε ἔπειτα ἀνδρικά, πῆγε σὲ μοναστῆρι καὶ ἐκάρη μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Θεόδωρος. Ἐκεῖ, μέρα – νύκτα μετανοοῦσε καὶ ἔκλαιγε τὴν ἁμαρτία της.Μετὰ ἀπὸ δυὸ χρόνια, συκοφαντήθηκε ὅτι πόρνευσε μὲ γυναῖκα, ὅταν ἔφεραν ἕνα νεογέννητο μωράκι ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ. Τότε ἡ Θεοδώρα πῆρε τὸ βρέφος καὶ γιὰ ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια, ἔξω ἀπὸ τὸ μοναστῆρι μὲ διάφορες κακουχίες, τὸ ἀνέθρεψε σὰν δικό της.Ὅταν ἐπανῆλθε στὸ μοναστῆρι, τὸ ταλαιπωρημένο σῶμά της μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ξεψύχησε. Τότε οἱ μοναχοί, ὅταν διαπίστωσαν τὸ φῦλο της, θαύμασαν καὶ ὅλοι μαζὶ δόξασαν τὸ Θεό.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Δῶρον ἔνθεον, ἡγιασμένον, Θεῷ ἤνεγκας, τὴν βιοτήν σου, Θεοδώρα Ὁσία πανεύφημε· τῆς μετανοίας τὸ πῦρ γὰρ ἐμφαίνουσα, μέσον ἀνδρῶν φιλοσόφως διέλαμψας· ὅθεν πρέσβευε, ἀπαύστως τῷ σὲ δοξάσαντι, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορός Ἀγγελικός.
Τὴν νύκτα τῶν παθῶν, ἐκφυγοῦσα θεόφρον, προσῆλθες νοητῶς, τῷ Ἡλίῳ τῆς δόξης, ἀσκήσει νεκρώσασα, τῆς σαρκὸς τὰ σκιρτήματα· ὅθεν γέγονας, ὑπογραμμὸς Μοναζόντων, καὶ ἀνόρθωσις, τῶν πεπτωκότων ἐν βίῳ, Θεοδώρα πάνσεμνε.
Μεγαλυνάριον.Τίς σου τῆς ἀσκήσεως τὸ στερρόν, καὶ τῆς μετανοίας, ἀνυμνήσει, τὸ καρτερόν; Σὺ γὰρ Θεοδώρα, ὑπερφυέσι πόνοις, τὸν παλαμναῖον ὄφιν, κατετραυμάτισας























ΒΙΟΣ ΑΓΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΑΣ ΤΗΣ ΕΝ ΒΑΣΤΑ



site analysis



Κάθε χρόνο στις 11 Σεπτεμβρίου εορτάζουμε και τιμούμε την μνήμη της Οσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας της εν Βάστα. Η Αγία αυτή είναι γνωστή πλέον όχι μόνο στην πατρίδα μας αλλά και πέραν αυτής.
Ποιος είναι όμως ο δρόμος που βάδισε και έφθασε στην αγιότητα;
Θα αναφέρουμε με συντομία όσα είναι γνωστά για την ζωή και την πολιτεία της, με βάση τα ιερά συναξάρια της Εκκλησίας μας, με σκοπό ο καθένας μας να τη «ζηλέψει» και να της ομοιάσει.
Η Αγία καταγόταν από την Αγιοτόκο και Ηρωοτόκο Πελοπόννησο γι΄αυτό και από κάποιους ονομάζεται Αγία Θεοδώρα η «Πελοποννησία». Ως προς την καταγωγή της πιθανότερες περιοχές φαίνεται να είναι η Αρκαδία και η Μεσσηνία.
Έζησε κατά τον 9ο αιώνα δηλαδή στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Οι γονείς της υπήρξαν άνθρωποι πτωχοί και άσημοι αλλά αγαπούσαν τον Θεό και μετέδωσαν στα παιδιά τους την πίστη στον Χριστό. Από μικρή ηλικία η Θεοδώρα, σε σχέση με τα άλλα της αδέλφια, είχε  μία ιδιαίτερη αγάπη και κλίση προς τα θεία. Αγαπούσε τον Θεό σε τέτοιο βαθμό που επεθύμησε να αφιερώσει όλη της τη ζωή σ΄Αυτόν. Αποκτούσε μέρα με τη μέρα αυτό που οι Άγιοι Πατέρες ονομάζουν «Έρωτα Χριστού».
Μεγαλώνοντας αποφασίζει να εγκαταβιώσει σε μοναστήρι και εκεί να καλλιεργήσει τον έρωτά της για τον Χριστό. Το παράδοξο όμως είναι ότι δεν προτίμησε ένα γυναικείο μοναστήρι αλλά ένα ανδρικό! Παρουσιάστηκε στη Μονή της «Παναΐτσας», μία Μονή που βρίσκεται στα όρια των Νομών Αρκαδίας – Μεσσηνίας, ως άνδρας με το όνομα «Θεόδωρος». Δεν μπορούμε με σιγουριά να υποστηρίξουμε για ποιό λόγο το έκανε αυτό. Πιθανόν ήθελε να εξαφανιστεί εντελώς από τους γνωστούς της.
Στην ανδρώα Μονή που εγκαταβίωσε δεν άργησε να καταστεί παράδειγμα υπομονής, υπακοής και ταπείνωσης. Οι αρετές αυτές την οδηγούσαν σταδιακά σε μεγάλη πνευματική πρόοδο που αναγνωριζόταν  από τον Ηγούμενο και τους συμμοναστές της. Οι Πατέρες της Μονής, θαυμάζοντας την προσωπικότητα και τα χαρίσματα που τον διέκριναν, του εμπιστεύτηκαν τις εξωτερικές εργασίες της Μονής. Πράγματι, στο διακόνημα αυτό βρίσκονται πάντα μοναχοί ή μοναχές με εμπειρία στην πνευματική ζωή.  
Την ίδια χρονική περίοδο συνέβη στην ευρύτερη περιοχή της Πελοποννήσου φοβερός λιμός, έτσι που ο κόσμος και η Μονή κινδύνευσαν από ασιτία. Όλοι οι Πατέρες έστρεψαν τα βλέμματά τους στον «Θεόδωρο» ως τον μοναδικό που μπορούσε να βοηθήσει σ΄αυτήν την τόσο δύσκολη κατάσταση. Πράγματι, ο «Θεόδωρος» επισκέφτηκε πολλά σπίτια Χριστιανών προκειμένου να τους στηρίξει και αν ήταν δυνατόν να εξοικονομήσει κάτι και για την μοναστική αδελφότητα.
Συνέβη όμως κάτι φοβερό! Μία γυναίκα ξεστόμισε εναντίον του μία βαριά κατηγορία. «Ο καλόγερος, είπε, με άφησε έγκυο!». Η είδηση αυτή διαδόθηκε γρήγορα! Μία δεινή συκοφαντία είχε ήδη στηθεί. Οι γονείς της εγκυμονούσας γυναίκας θυμωμένοι ανέβηκαν στο Μοναστήρι και βίαια πρόσταξαν τον «Θεόδωρο» να τους ακολουθήσει. Ο «μοναχός» αν και αρνήθηκε την κατηγορία δεν αρνήθηκε να τους ακολουθήσει. Στη συνέχεια τον δίκασαν με συνοπτικές διαδικασίες και τον έκριναν ένοχο. Έλαβε την εσχάτη των ποινών, «θάνατον δια αποκεφαλισμού». Αν και μπορούσε με την αποκάλυψη του σώματός του να αποδείξει την αθωότητά του, προτίμησε να «σηκώσει» το βάρος της συκοφαντίας! Ως τόπος του μαρτυρίου ορίστηκε το χωριό Βάστα στην περιοχή της Αρκαδίας. Ο δήμιος τον οδήγησε μέχρι εκεί ενώ ο «Θεόδωρος» ακολουθούσε «ως αμνός άφωνος». Μετά από λίγη ώρα η ψυχή της «Αγίας Θεοδώρας» φτερούγισε προς τον ουρανό, στην ετοιμασμένη θέση των οσιοπαρθενομαρτύρων της Εκκλησίας μας.
Ο δήμιος και οι συνεργάτες του, που αποκεφάλισαν τη μάρτυρα, διέκριναν το σώμα της γυμνό και μεταμεληθέντες ζήτησαν συγχώρεση από τον Θεό.
Το θαυμαστό γεγονός έγινε γνωστό παντού! Ο Ηγούμενος και οι συμμοναστές θρηνολογώντας έφθασαν στον τόπο του μαρτυρίου και δοξάζοντας τον Θεό ενεταφίασαν το σώμα της στην Ιερά Μονή τους ή κατά την γνώμη άλλων στον ίδιο τόπο του μαρτυρίου της.
Πριν τον αποκεφαλισμό της, η Αγία ζήτησε από τον Θεό τα μαλλιά της να γίνουν δένδρα και το αίμα της ποτάμι. Πράγματι, στη στέγη του ιδρυθέντος ναού που βρίσκεται στη Βάστα της Αρκαδίας ανεφύησαν δένδρα, τα οποία παραδόξως στέκονται στη στέγη και ομολογούν ότι «όπου ο Θεός βούλεται νικάται φύσεως τάξις».

Ο Ιερός Χρυσόστομος ο μεγάλος αυτός πατέρας της Εκκλησίας μας λέγει: «εορτή αγίου, μίμηση αγίου». Ας προσπαθήσουμε με τη βοήθεια του Θεού μας και τις πρεσβείες της Αγίας να της ομοιάσουμε και να γίνουμε άγιοι διότι αυτός είναι ο Κύριος σκοπός της ζωής όλων μας.
Ο Κύριος μας προτρέπει: «άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμι» (Α’  Πέτρου 1, 16).

* * *

Ο βίος της οσιομάρτυρος αγίας Θεοδώρας που περιγράψαμε δίνει σε μας μερικά μηνύματα που αξίζουν να σημειωθούν.
Α) Κατ΄αρχήν διδασκόμαστε ότι η αγιότητα δεν είναι μία στάσιμη κατάσταση, αλλά ένας συνεχής αγώνας να καθαρίσει ο άνθρωπος την καρδιά του από τα πάθη και να ενωθεί με τον Θεό. Είναι αλήθεια ότι ο Παντοδύναμος Θεός όλα τα μπορεί, αλλά είναι κάτι το οποίο δεν το μπορεί. Ποιο είναι αυτό; Να ενωθεί με ακάθαρτο! Ο αγώνας μας λοιπόν, είναι η κάθαρση της καρδίας μας από τα πάθη και η συνέχιση της πνευματικής μας ζωής στα στάδια της ελάμψεως και της θεώσεως.
Β) Επίσης, βλέπουμε παίρνοντας αφορμή από τον βίο της αγίας Θεοδώρας, ότι η αγιότητα δεν σχετίζεται με την ηλικία ή το επάγγελμα ή την κοινωνική κατάσταση του πιστού. Το παράδειγμα της προστάτιδάς μας αγίας αποδεικνύει αυτήν την αλήθεια. Ήταν νεαρό κορίτσι, όταν την τράβηξαν στην ερημιά που βρίσκεται σήμερα το ιερό μας προσκύνημα για να την αποκεφαλίσουν. Αλλά ενώ ήταν μικρή στην ηλικία, έδειξε θάρρος ανδρός. Τι την ενίσχυε; Η Χάρις του Θεού, αυτή είναι που ενίσχυσε εκείνη και τον καθένα από εμάς στον αγώνα της ζωής μας. Αυτή σου δίνει δύναμη και υπομονή. Αλλά όχι μόνο η ηλικία αλλά και το επάγγελμα που ασκεί καθένας δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας για να φθάσει στην αγιότητα. Για παράδειγμα, σήμερα εορτάζει και ένας άλλος άγιος, ο άγιος Ευφρόσυνος που ήταν μάγειρας στο επάγγελμα. Από όλα σχεδόν τα επαγγέλματα έχουμε περιπτώσεις πιστών που έφθασαν στην αγιότητα. Ούτε πάλι αν κάποιος  είναι πλούσιος ή φτωχός δεν εμποδίζεται να γίνει άγιος. Η αγία Θεοδώρα προερχόταν από φτωχούς και άσημους γονείς, αλλά γνωρίζουμε από τους συναξαριστές της Εκκλησίας μας, ότι και βασιλείς ακόμα προτίμησαν το μοναχικό κελλί και το τριμμένο ράσο στο Άγιον Όρος και παράτησαν το στέμμα και την τρυφηλή ζωή. Όπως και να είναι λοιπόν ο καθένας μας, κληρικός ή άσημος μπορεί να γίνει άγιος. Από την οποιαδήποτε θέση του μέσα στην κοινωνία, όποια θέση και αν είναι αυτή μπορεί να ενωθεί με τον Θεό.
Γ) Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι η αγιότητα δεν σχετίζεται με την καλοπέραση. Η ζωή του χριστιανού είναι ασκητική ζωή έστω και αν ζει στο κέντρο των Αθηνών, όπως ο μακαριστός αγιασμένος γέροντας Πορφύριος. Η ζωή των χριστιανών είναι ζωή θυσιών και συνάμα ζωή απέραντης αγάπης. Η αγιότητα είναι δρόμος ανηφορικός, οδός στενή  και τεθλιμμένη αλλά ταυτόχρονα δρόμος με μεγάλες και γλυκές πνευματικές χαρές. Η πνευματική ζωή που οδηγεί στην αγιότητα είναι στίβος πνευματικός που περιλαμβάνει μικρά ή μεγαλύτερα εμπόδια και δυσκολίες. Είναι αυτά που καθημερινά ο καθένας αντιμετωπίζει στη ζωή του.
Όσο δύσκολος όμως και να είναι αυτός ο δρόμος είναι γλυκύς και αποτελεί τον απώτερο, ανώτερο και ουσιαστικότερο σκοπό της ζωής μας. Ο πόθος μας πάνω απ΄όλα πρέπει να είναι η αγιότητα.
Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε άγιοι, μιμούμενοι τον βίο της αγίας Θεοδώρας που τόσο στον ιερό αυτό τόπο που μαρτύρησε, όσο και σε κάθε σημείο της γης και αν βρεθεί και την επικαλεσθεί ο καθένας μας, η αγία θα βρεθεί κοντά του, ως βοηθός και προστάτης του. Ας ακούσουμε τη φωνή του ιερού Χρυσοστόμου από τον 4ο αιώνα ακόμη, που μας προτρέπει λέγοντας «εορτή αγίου, μίμησις αγίου». Ας δίνει η αγία μας την ευλογία της σε καθένα πιστό που έρχεται και προσκυνά την εικόνα της και βαδίζει στα ματωμένα χώματα του τόπου που μαρτύρησε!