Γερόντισα Μελάνη, μία Πατρινή ηγουμένη στην έρημο της Αμερικανικής Αριζόνας…

site analysis

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης.

Έφτιαξε 20 Ορθόδοξα Μοναστήρια στόν Νέο Κόσμο και έφερε την Ορθόδοξη ζωή στην Αμερικανική κοινωνία…

Ηγουμένη σ΄ένα από αυτά είναι καί μία Πατρινή, πρώην καθηγήτρια μουσικής!

Τό παρακάτω κείμενο τό βρήκαμε στό διαδίκτυο, καί αφορά θά λέγαμε κοινωνικά - πολιτισμικά καί βεβαίως Χριστιανικά καί την Πάτρα μας...

Ένας Κρητικός λοιπόν ταξίδεψε σέ κάποια Ορθόδοξα μοναστήρια τής Αμερικής, καί θεώρησε καλό νά μας μεταφέρει τίς εντυπώσεις του...

-------------------------------

Σημειώσεις από μια επίσκεψη:

«Τούτο το καλοκαίρι» γράφει ο Νίκος Τσαπάκης «είχα την ευκαιρία και τη χαρά, λόγω του ότι ο γιος μου Ιωάννης πήρε τον τίτλο του Διδάκτορα Πολιτικού Μηχανικού από το Πανεπιστήμιο του Άκρον του Οχάιο των Η.Π.Α., να επισκεφθώ μαζί με τη σύζυγό μου τις Η.Π.Α. και τον ΚΑΝΑΔΑ από 18/6/09 μέχρι τις 18/8/09. 

Παράλληλα όμως , όπως πολύ επιθυμούσα, επισκέφθηκα ως προσκυνητής μερικά Ελληνικά Ορθόδοξα μοναστήρια , τα οποία ίδρυσε ο ιερομόναχος Γέροντας π. ΕΦΡΑΙΜ , 83 ετών σήμερα, πρώην Ηγούμενος της Ι.Μ. Φιλοθέου του Αγίου Όρους…

++++++++++++++++++++++ 

Πρώτα λοιπόν επισκέφθηκα το μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου το οποίο και ίδρυσε πρώτο στην Αριζόνα περιοχή Φλόρανς, ανάμεσα στην πόλη Φοίνιξ και Τούσον, στην έρημο μέσα, όπου και διαμένει ο πολύ σεβαστός και αγαπητός σε όλο τον κόσμο Γέροντας Εφραίμ. 

Σαν προσκυνητής επισκέπτης, έμεινα κατάπληκτος θαυμάζοντας και καμαρώνοντας τα Θεάρεστα έργα του , αλλά προπαντός την βαθειά πνευματική τους ζωή και τα αναρίθμητα θαύματα που συνεχώς επι- τελούνται.

Το χαμογελαστό πάντα πρόσωπο του, η παιδική του αγνότητα, τα λαμπερά του μάτια, λάμπουν και ακτινοβολούν αγάπη, άπειρη καλοσύνη και αγιότητα! 

Η καλή του φήμη έχει διαδοθεί και απλωθεί σε όλη την Αμερική και στον Καναδά και όλος ο κόσμος τρέχει σ’αυτόν για να εξομολογηθεί, να τον συμβουλευτεί και να του καταθέσει τα προβλήματά του, για να του δώσει λύσεις!

Είναι ένας άλλος Παϊσιος και Πορφύριος! 

+++++++++++++++++

Το μοναστήρι αυτό του Αγ. Αντωνίου και Αγ. Νεκταρίου ευρίσκεται μέσα στην έρημο της Αριζόνας , με θερμοκρασίες που φθάνουν τους 40-45 βαθμούς Kελσίου το καλοκαίρι, όπου επιβιώνουν μόνο κάκτοι διαφόρων ειδών, οι οποίοι είναι διατηρητέοι και προστατεύονται από την πολιτεία σαν εθνικό δένδρο. Μερικοί μάλιστα είναι εχθρικοί, προς τον άνθρωπο, διότι μόλις τους πλησιάσει κάποιος του πετούν τα βέλη τους , τις βελόνες τους και καρφώνουν στο σώμα του. 

Μέσα λοιπόν σ’αυτή την έρημο ορθώνεται αυτό το αξιοθαύμαστο μοναστήρι του Αγ. Αντωνίου, μια Όαση πραγματική που σκιάζει, δροσίζει, ξεδιψάζει, αναπαύει, στολίζει και ευωδιάζει, όλη τη γύρω περιοχή, με τα 2000 είδη λουλουδιών και πανύψηλων δένδρων, αλλά προπαντός είναι μια ΟΑΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ με το Γέροντα Εφραίμ να παρηγορεί , να ειρηνεύει, να γαληνεύει, να αναπαύει και να θεραπεύει τις αρρώστιες στις απογοητευμένες, ταραγμένες και πονεμένες καρδιές των συνανθρώπων μας! 

Καθημερινά υπάρχει μια ουρά από κόσμο που περιμένει εναγωνίως να τον δει, να του μιλήσει και να πάρει την ευχή του και την ευλογία του! 

Το 1995 ξεκίνησε ο Γέροντας Εφραίμ θαυματουργικά την ίδρυση και κατασκευή αυτού του μοναστηριού του Αγ. Αντωνίου σε πολύ αντίξοες και εχθρικές συνθήκες του περιβάλλοντος, χωρίς νερό, χωρίς δρόμο και ηλεκτρισμό και προπαντός με την παρουσία άγριων ζώων αρπακτικών και δηλητηριωδών φιδιών! 

Πολλοί απορούσαν και του έλεγαν «μα Γέροντα, τι πας να κάνεις εδώ μέσα;…..» 

Ο τόπος ίδρυσης του μοναστηριού στη μέση της άγριας και αφιλόξενης ερήμου όμως , του υποδείχθηκε άνωθεν κατά θαυματουργικό τρόπο από τον Άγ. Αντώνιο! 

Πράγματι, πολλοί άνθρωποι της περιοχής άκουγαν να κτυπούν καμπάνες κάθε απόγευμα εκεί , πράγμα που διαπίστωσε και ο ίδιος ο Γέροντας, ενώ ορθολογικά δεν δικαιολογείτο κάτι τέτοιο σε εκείνη την περιοχή! 

Επίσης κατά θαυματουργικό τρόπο ο Αγ. Αντώνιος, ο καθηγητής της ερήμου, του υπέδειξε το μέρος που υπήρχε το πολύτιμο νερό στην έρημο και από βάθος 980 μέτρων αντλεί τώρα 300 λίτρα πόσιμο νερό το δευτερόλεπτο! 

++++++++++++++++

Η φοβερή έρημος τής Αμερικανικής Αριζόνας...

Με αυτή τη μεγάλη ποσότητα και ποιότητα του νερού, φύτεψε 3000 ελαιόδενδρα, αμπέλια κρεβατίνες, πορτοκαλιές, λεμονιές, γκρέιπ φρούτ, οπωροφόρα δένδρα, συκιές , φοίνικες και θερμοκήπια με όλα τα λαχανικά, ντομάτες, αγγούρια, μελιτζάνες, κολοκύθια, φράουλες κ.λ.π., πεύκα, κυπαρίσσια και πάρα πολλά είδη ποικιλόχρωμων λουλουδιών που όλα μαζί ευωδιάζουν την περιοχή και τα οποία φυσικά ποτίζονται αυτομάτως 2 φορές την ημέρα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, λόγω της πολλής ζέστης. 

Το μοναστήρι είναι ανδρικό και λειτουργεί με 45 μοναχούς, με ηγούμενο τον π. Παϊσιο προερχόμενο από το Άγ. Όρος , οι οποίοι δουλεύουν σκληρά και αδιάκοπα, αφενός να περιποιούνται τους κήπους και τα χιλιάδες δένδρα, αφετέρου να φιλοξενούν τους πολυάριθμους προσκυνητές! 

Οι μοναχοί είναι από όλες τις φυλές και τα χρώματα, οι οποίοι ασπάσθηκαν την Ορθοδοξία μας, βαπτίσθηκαν Χριστιανοί και τώρα διακονούν και υπηρετούν με ζήλο την εκκλησία μας. 

Έξω από το μοναστήρι στην έρημο υπάρχουν άγρια ζώα , κογιόκ, πούμα, λιοντάρια, φίδια κροταλίες, κόμπρες, σκίουροι, λαγοί και πέρδικες. 

Κατά την έναρξη των εργασιών οι κροταλίες και τα άλλα φίδια και ζώα, εμπόδιζαν πολύ επικίνδυνα τους εργάτες, για να καθαρίσουν την περιοχή και να χτίσουν τις εκκλησίες και να φυτέψουν όλα αυτά τα φυτά και λουλούδια, αλλά ο π. Εφραίμ κατά θαυματουργικό τρόπο τα απομάκρυνε από την περιοχή του μοναστηριού και έτσι συνέχισαν το θαυμάσιο έργο τους! 

Το μοναστήρι έχει τώρα έκταση 2.000 στρεμμάτων και το επισκέπτονται καθημερινά πολλοί προσκυνητές που φιλοξενούνται σε ξεχωριστά οικοδομικά συγκροτήματα για τους άνδρες και για τις γυναίκες, σε πολύ ωραία, άνετα και καθαρά δωμάτια. 

Οι μοναχοί ακολουθούν και εφαρμόζουν επακριβώς τις Βυζαντινές παρακαταθήκες, τις παραδόσεις ,τις ιερές ακολουθίες, τις ολονυχτίες, τις προσευχές και τη ζωή με το ωράριο του Αγ. Όρους και φυσικά στην Ελληνική γλώσσα. 

Στο Γέροντα Εφραίμ προστρέχουν πολλοί πονεμένοι και άρρωστοι άνθρωποι, οι οποίοι με τη βοήθεια του Γέροντα ,με την πίστη τους και με τη χάρη του Θεού θεραπεύονται…

Συνολικά ο π. Εφραίμ έχει ιδρύσει και λειτουργεί 19 μοναστήρια τα οποία εποπτεύει , επιβλέπει και καθοδηγεί, εκ των οποίων τα 17 είναι στις Η.Π.Α. και τα 2 είναι στον Καναδά, σε διάφορες πόλεις και πολιτείες με σκοπό να τα κάνει 20 όπως στο Άγιο Όρος. 

Επίσης έχει κατασκευάσει ένα μεγάλο Γηροκομείο το οποίο πολύ σύντομα θα περιθάλπει πολλούς ανήμπορους και φτωχούς γέροντες. 

Τα μοναστήρια είναι τα εξής: δύο στη Φλόριδα, δύο στο Τέξας, δύο στο Σικάγο, δύο στη νότια Καρολίνα, ένα στη Νέα Υόρκη, ένα στην Ουάσιγκτον, ένα στην Πενσυλβανία, ένα στην Καλιφόρνια, ένα στο Ιλινόις, ένα στο Μίτσιγκαν, ένα στο Μόντρεαλ, και ένα στο Τορόντο, αφιερωμένα στο Χριστό, στην Παναγία και σε διαφόρους Αγίους. 

Επισκέφθηκα επίσης το γυναικείο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, κοντά στο Σικάγο, με Ηγουμένη τη Γερόντισσα Μελάνη, Ελληνίδα καθηγήτρια μουσικής, με μια συνοδεία 23 μοναχών. 

+++++++++++++++++

Η γερόντισα Μελάνη...

Εδώ αντιθέτως το μοναστήρι ευρίσκεται μέσα στο δάσος , μέσα στο πράσινο, με λίμνες , με γκαζόν, με παρτέρια λουλουδιών τα οποία ευωδιάζουν και στολίζουν το μοναστήρι.

Έχει μια νεόκτιστη ωραιότατη πετρόκτιστη εκκλησία, ένα στολίδι, ένα καλλιτέχνημα αρχιτεκτονικό, βυζαντινού ρυθμού, με 10 τρούλους, πολύ αξιοθαύμαστη και ιδιαιτέρου κάλλους.

Η Γερόντισσα Μελάνη πρωτοστάτησε στην ίδρυση και κατασκευή όλου του μοναστηριού και του περικαλλούς ναού. 

Το μοναστήρι φιλοξενεί πολλούς προσκυνητές άνδρες και γυναίκες με πολλή αγάπη , με ευγένεια, με γλυκύτητα, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πρόθυμες να βοηθήσουν τον κάθε προσκυνητή. 

Η ψαλμωδία της Γερόντισσας σε σαγηνεύει και σε μαγεύει, είναι ένα αηδόνι, που σε ανεβάζει στα Ουράνια και χαίρεσαι να την ακούς , καμαρώνεις και απολαμβάνεις την ψαλμωδία της, λες και βρίσκεσαι στην Ουράνια Βασιλεία μαζί με τους Αγγέλους! 

Η Γερόντισσα Μελάνη βοηθά πνευματικά όλους τους προσκυνητές και με προσευχή ο άνθρωπος, γαληνεύει, ελπίζει, παρηγορείται και απαλύνει τον πόνο του και παίρνει θάρρος και δύναμη.

Είναι πραγματικά μια αγνή χρυσή ψυχούλα, που προσπαθεί να βοηθήσει τον συνάνθρωπο της, σαν τον καλό Σαμαρείτη.

Σε κατακτά με την γλυκύτητα των λόγων της, με το γλυκό της χαμόγελο , με την άπειρη αγάπη της , με την ταπείνωση της και με τις φωτισμένες συμβουλές της! 

Η Ηγουμένη Μελάνη είναι μια δυναμική Ιεραπόστολος, που κοσμεί, τιμά, ενισχύει , επαυξάνει , εξαπλώνει και διαδίδει με ταχύ ρυθμό την Ορθοδοξία μας! 

Επισκέφθηκα επίσης κοντά στο Σικάγο το μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού , κι αυτό κρυμμένο μέσα στο δάσος, μέσα σε μια σπηλιά, πνιγμένο στα πανύψηλα δένδρα και στα μυροβόλα λουλούδια, με Ηγούμενο τον πατέρα Ακάκιο, ο οποίος σε υποδέχεται με τόση καλοσύνη και αγάπη, πάντα χαμογελαστός, πολύ φιλόξενος , ταπεινός και υπηρέτης του πλησίον του. 

Εφαρμόζει και κάνει πράξη τα λόγια του Ευαγγελίου κατά γράμμα, συμβουλεύει και δίδει ελπίδα και παρηγοριά στον καθένα. 

Αργότερα επισκέφθηκα στον Καναδά κοντά στο Μόντρεαλ το μοναστήρι της Παναγίας της Παρηγορήτρας , με Ηγουμένη τη Γερόντισσα Θέκλα. Άλλο ένα θαύμα και εδώ τόσο υλικό όσο και πνευματικό! Το μοναστήρι ευρίσκεται κι αυτό μέσα στο δάσος σε ένα ειδυλλιακό μέρος καταπράσινο, να το χωρίζει ένα ποτάμι στη μέση, όπου ρίχνουν το Σταυρό στα Θεοφάνεια σε ένα κάτασπρο τοπίο από τα χιόνια! 

Είναι τιμή και δόξα στην Ορθοδοξία μας και πρέπει να είμαστε «υπερήφανοι» με την καλή έννοια, που έχουμε σήμερα τέτοιους πνευματικούς πατέρες , όπως το Γέροντα Εφραίμ την Ηγουμένη Μελάνη οι οποίοι είναι μπροστάρηδες στους αγώνες και κρατούν ζωντανή την πίστη μας με τα θαύματα τους συνεχίζοντας το Θεάρεστο έργο των μακαριστών Παϊσίου και Πορφυρίου και τόσων άλλων Θεοφόρων Πατέρων! 

Σαν Κρητικός εξέφρασα την αγάπη μου, το θαυμασμό μου, την ευγνωμοσύνη μου, τις ευχαριστίες μου, τα συναισθήματα μου, και τις ευχές μου, με μαντινάδες ,τις οποίες και τους αφιέρωσα τόσο στο σεβαστό μας Γέροντα Εφραίμ, όσο και στην γερόντισσα Μελάνη… 

Το έργο τους είναι ιερό και παράδειγμα προς μίμηση από όλους μας, διότι διαδίδουν την γνήσια Ορθοδοξία μας και βοηθούν τον συνάνθρωπο μας τα μέγιστα… 

http://ntsapak.blogspot.com/ 

«Να γρηγορείτε και να προσεύχεστε - σε αυτό είναι η σωτηρία μας" Μοναχή ΜΑΚΑΡΙΑ

Μοναχή ΜΑΚΑΡΙΑ

Ανάπηροι από την ηλικία των τριών ετών και εντελώς αβοήθητοι στα επόμενα χρόνια η μοναχή Μακαρία ήταν ένας μεσίτης του Χριστού, για την επούλωση μέσω της δυνάμεις του Χριστού για χιλιάδες άρρωστους και ψυχές που υπόφεραν. Αν και από την φύση της ήταν εύθραυστη, όμως ήταν γεμάτη με πνευματική δύναμη που γεννήθηκε από την ταπεινότητα της και την αυτοθυσία της που με υπομονή και αγάπη παρηγορούσε όλους όσων στράφηκαν προς την βοήθεια της.
Η γερόντισσα είχε μεγάλη σπίτι στην Παναγία. Απαρατήρητη και ασήμαντη στο κόσμο είχε μεγάλη εγγύτητα στην Υπεραγία Θεοτόκο που προκαλεί δέος.

"Ήταν αγράμματη ,αλλά ήθελε πάρα πολύ να μάθει τους πασχαλινούς κανόνες από την καρδιά. Λόγω του μεγάλου μήκους της, δεν ήταν εύκολο να τους θυμηθεί μόνο με το άκουσμα. Άρχισε να προσεύχονται στη Θεοτόκο, ζητώντας βοήθεια . Μόλις η Βασίλισσα των Ουρανών εμφανίστηκε, παρήγγειλε στην Μακαρία να επαναλαμβάνει μετά από τις λέξεις της Θεοτόκου, τους κανόνες. Έτσι, εκείνη έμαθε για τα καλά απέξω τον κανόνες."
"Όταν ήταν στον παράδεισο, εκλιπαρούσε τη Βασίλισσα του Ουρανού με τα δάκρυα, είτε να θεραπεύσει τα πόδια της ή να την αφήσει να παραμείνει εκεί. Η Θεοτόκος είπε ότι δεν θα παραμείνει στον Παράδεισο, αλλά θα βοηθήσει τους ανθρώπους στη γη, και υποσχέθηκε στην Μακαρία ότι «εγώ δεν θα σε εγκαταλείψω."

- Αποσπάσματα από το βιβλίο.

Το βιβλίο αφορά οράματα και θαύματα είναι πολύ αληθινό, λόγω της άνευ όρων αγάπης και μεγάλου πόνο της ιεράς αυτής γυναίκας. Αυτή η βιογραφία, που γράφτηκε από μια στενή και αφιερωμένη αυτόπτη μάρτυρα που γνώρισε τους αγώνες, της αγίας αυτής γυναίκας μιλά για όραμα του ουρανού και της κόλασης, τη δόξα της και τη θλίψη της, και ανοίγει για να μας μια γεύση από το μέλλοντα αιώνα.

«Να γρηγορείτε και να προσεύχεστε - σε αυτό είναι η σωτηρία μας" Μοναχή ΜΑΚΑΡΙΑ

ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΤΟ 1993

ST. ΞΕΝΙΑ Σκήτη
PO Box 260 
Wildwood, California 96076
πηγη.http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Η Αγία Όλγα της Αλάσκας

Saint Olga of Alaska

Η Matushka Όλγα, είναι γηγενής από την Αλάσκα προέλευσης της φυλής Yupik, γεννήθηκε στις 3 Φεβρουαρίου 1916. Ο σύζυγός της, ο Νικολάι Μιχαήλ, ήταν ο ταχυδρόμος στο χωριό και διευθυντής του γενικού καταστήματος, ο οποίος αργότερα χειροτονήθηκε ιερέας και στη συνέχεια σε Αρχιερέα. Έχει υπηρετήσει κοινότητα της ως σύζυγος ιερέας, αλλά και ως μαία.

Η Matushka Όλγα γέννησε δικά της δεκατρία παιδιά τα οποία επέζησαν τα 8 και τέθηκαν κάτω απο το έργο της. Πολλά από τα παιδιά στα οποία γέννησε ήταν χωρίς τη βοήθεια μαίας η δικών της ανθρώπων.

Η Matushka Όλγα ήταν γνωστό για την συμπάθεια και τη φροντίδα της, για όσους είχαν υποστεί κακοποίηση παντός είδους, ιδίως τη σεξουαλική κακοποίηση. Ενώ η οικογένειά της ήταν φτωχή, έδωσε απλόχερα σε αυτούς που ήταν χειρότερη από αυτήν, συχνά έδινε τα ρούχα των παιδιών της στους απόρους. Ήταν επίσης γνωστή η ικανότητά της να πει πότε μια γυναίκα ήταν έγκυος, ακόμη και πριν από την ίδια τη γυναίκα που είχε χάσει τη περίοδός της.

Η Matushka Όλγα αναπαύτηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1979.

Πολλοί άνθρωποι από τις γύρω περιοχές ήθελαν να έρθουν στην κηδεία της, αλλά επειδή ήταν Νοέμβριος, λόγω χειμώνα κατέστη αδύνατον. Αλλά από την ημέρα της κηδείας της, ένας άνεμος από το νότο έφερε ζεστό καιρό, απόψυξε τον πάγο και το χιόνι και έκανε ταξίδι για το Kwethluk δυνατό. Όταν οι πενθούντες αποχώρησαν από την εκκλησία για να πάρουν το σώμα στο νεκροταφείο, ένα σμήνος πουλιών ακολούθησε. Εκείνοι που έσκαψαν τάφο της διαπίστωσαν ότι το έδαφος, επίσης, είχαν αποψυχθεί. Το βράδυ, μετά κηδεία της, ο κανονικός σκληρός χειμώνας επέστρεψε.

ΠΗΓΗ.Απαντα Ορθοδοξιασ

Saint Olga of Alaska.

Sometimes I find after reading about the life of a particular saint, that their holiness seems so unattainable, because their lives are so different from mine that I walk away discouraged. This is not the case with Blessed Olga of Alaska. Little Olga, or Olinka, was born to the Michael family on February 2, 1916. Olga grew up in the northern Eskimo village of Kwethluk, Alaska, surrounded by traditional Yup’ik charity. From her heart, this same charity overflowed naturally to all others, regardless of race or religion.

Olga knew a mother's sorrow first hand. She was a mother of 13, although 5 had died. Mother Olga was a midwife and healer and was known for her foreknowledge of who was pregnant even before they did. Often situations of abuse would be made known to her within the privacy of the steam bath or as the village midwife. In the heat of their sorrow, Matushka would heal, revive and console these souls, like a cool stream on a hot summer’s day. Blessed Olga still reaches out and heals those in suffering no matter their religion or nationality by her prayers. Recently there was an account of her appearing with Theotokos and healing an abused woman and there are others that she is quietly healing and consoling today.

Although her life seems ordinary, her love for God and neighbor was extraordinary. Olinka was aware of Jesus in all the people she met. Her children remember her giving away their clothes before they had outgrown them. She used to say to them, "If you see your dress on someone else, please don't mention it or say anything about it." To neighbors, she was quick to lend a helping hand, no matter how difficult the task. People remember her stopping whatever she was doing in order to help with just about anything. Mother Olga would often finish a snow boot sole or haul wood and water to make a steam bath to share with her blind friend. She knew the needs of communities far away and would send them traditional fur boots and parkas as donations to be raffled. This knowledge of their need was given her directly through prayer.

Mother Olga was steadfast and faithful. She had an arranged marriage and lived in a three room house with no running water, no sewer connection and no furnace. Olinka carried water every day for her family, but the real water was the overflowing stream of her deep prayer life. Through her prayers, her husband, Postmaster Nicolai Michael became Father Nicolai. He was the first Eskimo priest from her village of Kwethluk, where there was an amazing overflowing of seminarians. Kwethluk’s population in those days was about two hundred. In her life time, more than twenty men set out for seminary to become readers, deacons and priests. There is no other generation in Alaska yet that has had such an anointing to serve God. To put that in perspective, one man of every 10 families came to serve the Lord. To equal that kind of human tithe, we would have to turn out at least 35 seminarians here at our parish. Matushka Olga was literally the fountain of holiness in her community.

Olga was a hidden treasure, who out of a life of deep and continuous prayer gathered into her soul the sweet dew of grace. She was very humble and unassuming; very quiet. Visitors to her house, while her husband was the priest in Kwethluk, say that she was almost invisible, so gentle and complete was her sense of hospitality and service. Bishop GREGORY told me once that although he knew her, and had been served his favorite dish, Salmon Pie, she was so quiet and reserved that he did not know of her blessedness. Her closest friends were not at all surprised.

Mother Olga was gentle and kind in manner. She never criticized her

children and gave them great freedom and respect. Similar to Maria Montessori, Blessed Olga's way was to understand what children were capable of doing and let them become responsible for themselves. She believed in not forcing them to conform to her set of rules whenever possible and never used shame to discipline them. She was merciful and loving not just to those outside of her family, but to her nearest and dearest. This too is a very Yup'ik way.

After a year's reprieve from cancer, Blessed Olga fell asleep in the Lord on November 8, 1979 at the age of 63. The first known appearance of Blessed Olga occurred in 1995, in New York, to a suffering woman, a complete stranger, who was not Orthodox. This sufferer had been beseeching the Mother of God for help. In answer to her plea, Theotokos appeared with Blessed Olga, who then healed her. With that miracle, veneration naturally began, and 2 years later a visiting priest, Fr. Michael Oleksa spontaneously revealed Matushka Olga to us with a teaching on her life. Soon after that an unofficial version of her Moleben and Magnification were written in thanksgiving. Later His Beatitude Metropolitan JONAH visited Kwethluk the week of July 31, meeting with all her surviving children. While there he served a Panakahida at her gravesite and venerated the first icon of her as part of her ongoing canonization process.

By her simple piety, honesty, humility, and her gift of Yup’ikness, Blessed Olga provides a contemporary example to all of us of holiness. Blessedness is not attained only by those who live in caves, dwell deep in the woods, or in a monastery. In the little village of Kwethluk, faithfully living out the Holy Mystery of Marriage, day by day participating in the Orthodox way of life, God manifested in Mother’s soul all the fruits of the Holy Spirit: love, joy, peace, longsuffering, kindness, goodness, faithfulness, gentleness and self-control. Because of this grace, Matushka Olga is called the “Northern Light of Alaska” and the heavens agree. Once after Vespers on Nov 8th, the night was aflame with a color display of the Aurora Borealis in all its variety of reds, greens, and blues. As we came out of church that night all were amazed by this display in the sky and it filled our souls with awe and joy. God blessed us for faithfully attending Great Vespers and the heavens declared on her day of repose, “What a mother we have in Blessed Olga!”

To learn more about St. Olga, please see Saint Olga of Alaska.

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΡΙΑΔΝΗ-Ηγουμένη της μονής της Παναγίας του Βλαντιμίρ, στο Σαν Φρανσίσκο:

 Schema-Abbess Ariadna – A Beacon of Faith and Love

---

Not too many years ago, the Abbess of a convent of the Russian Orthodox Church Outside of Russia, a woman of righteous life, was delivering a sermon in the convent church on the feast of the Dormition of the Most Holy Mother of God. With tears she entreated her nuns and pilgrims who had come for the feast to accept entirely, and wholeheartedly what the Church hands down to us, taking such pains to preserve this tradition sacredly all these centuries -- and not to choose for oneself what is 'important' and what is 'dispensable'; for by making oneself wiser than the tradition, one may end by losing the tradition." (from the Introduction to The Orthodox Veneration of the Mother of God, St Herman of Alaska Brotherhood, Platina, 1978)

       Fr. Seraphim Rose was a young convert when he stood listening to this sermon. Years later he wrote anonymously of the impact it had on his soul as he realized that, "In that instant the tradition was being handed down to him, not from books but from a living vessel which contained it." He subsequently encountered, in person or through reading, many who held degrees in Orthodox theology and who expounded eloquently on the subject, "But in none of them did he sense the authority of the simple Abbess who had spoken to his heart." For all their learning, they "did not convey the feeling or savor of Orthodoxy as well as a simple, theologically uneducated Abbess." (Ibid.)

       This "living vessel" was Schema-Abbess Ariadna of the Convent of Our Lady "Of Vladimir" in San Francisco, who reposed this year on June 6/19, after a long illness. She was 96.

      Abbess Ariadna was a simple woman, but she had a strong character. The beginning of her monastic path was especially rough, and she soon developed an endurance for hardship and an unreserved reliance on God and His Most Pure Mother. She began life as Augusta Michurina, the daughter of a wealthy merchant who died when she was still a young child. In the summer of 1917, just months before Russia was convulsed by revolution, her mother died, and the orphaned Augusta, seventeen years old, entered the convent of St. John the Theologian in the Perm diocese of central Russia. The righteous Abbess Rufina was particularly warm and attentive to the young novice, and did all she could to relieve her grief. Between them a dose bond was forged, which strengthened as Augusta matured. When' in 1919 political circumstances forced Abbess Rufina to leave the convent, August was one of four novices who accompanied her east, to Novo-Nikolaevsk. There, some kind people helped them obtain permission to establish a community dedicated to Saints Mary and Martha. An affiliated orphanage and nursery took care of 150 children. But the godtess regime's destructive tentacles snuffed out this good beginning, too. Abbess Rufina, together with Novice Augusta and another sister, squeezed with forty other passengers into a boxcar for a grueling journey still further east, to Vladivostok. The trying conditions were aggravated when the two sisters contracted typhus, forcing them to disembark in Chita. When they were well enough to join their abbess, they found her health broken by the physically heavy labor she had undertaken in exchange for lodging. The two sisters first earned money doing laundry, but gradually less strenuous work was found: quilting and other handiwork. Benefactors helped them to acquire property near the city cemetery, with permission to use the cemetery church. No sooner, however, did the community begin to flourish than it was again uprooted.

      Her staff in one hand and a bundle in the other, Abbess Purina reached Harbin with her sisters in June 1923. A grave illness confined her to her bed for nine months, leaving her two, still young companion-strugglers to shoulder the many responsibilities of establishing a monastic home in a foreign land. The greater part of this burden fell to novice Augusta. They were financially destitute. Living in a small apartment, they had no fuel and scarcely any money for food, let alone for medical care. It appeared that God was giving them to know by experience the troth of the Apostle's words: "In our weakness lies God's strength."

       In 1924 the community was able to move into less cramped quarters. New monastic aspirants joined them and, with the blessing of Bishop Methodius, a convent was established and dedicated to the Tikhvin Icon of the Mother of God. It was renamed the following year when God granted the community to witness a great miracle: the renewal of an icon of the Mother of God "Of Vladimir," which took place on August 12/25, 1925, in the hands of Abbess Rufina. It had been a rather dark icon in a rusted tin frame. Intending to give it away, Abbess Rufina asked Sister Augusta to fetch it from the wall of the altar. She did so and handed it lo the abbess, who promptly exclaimed, "Look, look! A miracle! The icon is renewing itself!" The sisters and lay people who happened to be present there in the church gathered around and watched awestruck as the face of the Mother of God, which had been so dark as to be scarcely discernible, grew lighter and brighter. In a matter of minutes, the icon was so transformed as to appear newly-painted, while the tin frame shone as if it had just been polished. Only a few dark spots remained, a reminder of its former condition. The icon became a focal point of the' convent, which was renamed in its honor. It also became a source of numerous miracles, and was a great consolation for the sisters, strengthening their faith that the Mother of God was invisibly guiding their community.

    In 1927 the novice Augusta was made a rassophore nun. Four years later she received the full monastic tonsure with the name Ariadna.

      The nuns' principal occupation was interior prayer. At the same time, they could not ignore the many Russian refugees who came knocking at their door seeking relief from the chaos and anguish of lives battered by revolution and civil war. The convent became a refuge for homeless, elderly woman, and in 1932 construction began on a wing for housing orphan girls. These worldly intrusions would have been detrimental to the community were it not for the harmonizing influence of prayer. Nocturnal services, in which the All-night Vigil with akathist flowed directly into the Divine Liturgy, attracted crowds of people and left an indelible impression.

      Prompted by multiple requests, Abbess Rufina left Harbin in 1935 to establish a similar spiritual haven in Shanghai, leaving Mother Ariadna in charge of the Harbin community.

      In the summer of 1937, Mother Ariadna received word that Abbess Rufina was gravely ill. She felt bound by her responsibilities to remain in Harbin, but one sleepless night she beard Abbess Ruffna's voice: "Gutyka [a diminutive of Augusta], hurry!" She reached Shanghai just in time to spend a few days with Abbess Rufina before her blessed repose on the Feast of Dormition, August 15/28, 1937.

     It was Abbess Rufina's will that Mother Ariadna, as the senior nun and her closest assistant, take her place as Superior of the community. She knew her plans for the Convent -- and she also knew that the Convent was in a precarious state, for everyone involved had relied heavily upon Abbess Rufina. Turning with fervent prayer to the Mother of God, she calmly accepted this burden which had unexpectedly fallen upon her not yet strong shoulders. Her conviction that the work of God must not and would not collapse, wordlessly reassured the sisters and children of the orphanage now in her charge. Fired with determination, she proceeded to galvanize the community into action, compiling a list of accomplishments no less than impressive. The workshops increased their activity -- dress-making, applied arts; a commercially successful dairy was opened (the convent had a farm outside the city), a knitting factory. Besides providing the convent with financial stability, it enabled the orphan girls to acquire practical job skills. The convent also produced spiritually instructive leaflets and brochures.

     The nuns' principal efforts, however, were directed towards beautifying the church, which began to serve as a house of worship for hundreds, even thousands of Russian emigrants. The church was renovated, new icons were added, and, with the harmonious singing of the nuns and the girls, the services imparted a feeling of deep spiritual contentment.

      'For all her labors, Mother Ariadna was elevated to the rank of abbess, on November 26, 1938. On that occasion, Archbishop Methodius bestowed upon her a gold pectoral cross, and the nuns presented her with a staff.

      Having been an orphan herself, Abbess Ariadna devoted a great deal of her time and attention to the girls of the St Olga's orphanage. She made sure they were well-dressed and well-fed. Occasionally they would receive invitations for dinner at someone's home. Matushka would herself check that their dresses were ironed and that their socks did not have holes, and she would remind them to behave modestly, to eat with their mouths closed, to finish what was on their plates and not to ask for more. The girls were so well brought up and had so many advantages -- they were taught foreign languages, music, singing, handicrafts -- that many outsiders assumed it was a private school and not an orphanage.

      The-girls were taught good work habits, and Matushka instilled in them the importance of being conscientious. In assigning a girl to mop the corridor and stairs, she would give her a small knife or toothbrush to get into the corners. She demanded thoroughness and did not tolerate slipshod work.

      Money was scarce, but even in hard times, during the war years, at Christmas and at Pascha Matushka Ariadna always managed to come up with some treats for the orphans. She went herself to persuade grocers, who donated ham bones and meat trimmings, which were made into a soup -- a real treat after the monotony of rice with noodles. Small bags under the Christmas tree were filled with nuts, fruits, candy, and a little present: a pencil, a toothbrush, a hairclip; trivial by today’s standards, but to the girls these were treasures,

      The Abbess placed great emphasis on the girls' religious upbringing, constantly holding before them the example of the Mother of God. She would often say to the children, "Turn to the Mother of God, as if to your own mother. Tell her your troubles. She is kind and merciful and she will hear you." Once she wrote to one of the pupils, "How it pains me to hear that you've been quarrelling. How will you be able to look the Mother of God in the eyes when you die? After all, we're all going to die, we're not going to live forever!" She taught the girls always to behave as if they were in the presence of the Lord Jesus Christ. "If you are troubled by bad thoughts, or you are afraid of something, say to yourself the Jesus Prayer"; "If you've lost something or you have some difficulty, recite the Creed." When the girls misbehaved, they were made to sit on a bench and recite in unison the Jesus Prayer for fifteen minutes.

      Morning and evening prayers, each a half hour, were an invariable part of the daily routine. During the years of the Second World War, the nuns and the girls took turns around the clock -- an hour each -- reading the Gospel and Psalter. One former pupil, then a three-year old girl who lived in the Abbess's cell, recalls how, in wartime, Matushka would bring into her cell the wonderworking Vladimir Icon. In the stillness of the night, the girl could hear her weeping and entreating the Mother of God to protect them, to help them get coal and bread, to console those unjustly imprisoned.

      More than eight hundred girls passed through the doors of St Olga's orphanage.

      As communism's militantly godless ideology marched upon China, the Convent was forced to relocate, and in 1948 Abbess Ariadna arrived in San Francisco, bringing with her the wonderworking Vladimir Icon of the Mother of God. Gradually the rest of the nuns and some of the orphans were able to join her, establishing what was the first Russian Orthodox Convent in North America. (For health reasons, some of the elderly nuns were not admitted to the US and settled in the Protection Skete in Canada, a gift to the Convent from Archbishop Ioasaph.)

      On the tenth anniversary of her investiture as abbess, in November 1948, Abbess Ariadna was awarded a jeweled pectoral cross. "God grant," said Archbisho Tikhon in his congratulatory remarks "that here also, the Vladimir Mother of God Convent continue in the tradition of the ancient monasteries of our homeland."

      And so it did. Here its principal outreach was the printed word. From their presses came calendars with daily readings from the Holy Fathers, spiritually edifying brochures, greetings cards and a series of booklets -- A Beacon of Love -- which Abbess Ariadna dedicated to her righteous "Aroma,' Abbess Rufina. They also published a number of books: The Horologion, The Monastic Cell Rule, various Lives of Saints, Akathists, and others. In addition the nuns made candles and baked prosphora, which they supplied to local churches. The nuns also continued to work with chil0ren: in 1963 a church-school was opened, dedicated to Saint Stephen of Perm.

      By the late 40s, thanks to the mediation of Saint John (then Bishop of Shanghai), most of the Shanghai Russian colony had been safely evacuated from China and was in the Philippines awaiting resettlement. Abbess Ariadna took an active part in sponsoring many of them in their bid for immigration to the United States. The convent, in addition to providing the newcomers with spiritual and moral support, assisted many of them financially -- often anonymously. One Russian woman, an artist, had settled in a frugal one-room apartment and was just able to make ends meet when the entire apartment house went up in flames, leaving her homeless and without any means of livelihood: still unfinished paintings, paints, brushes -- all was lost. She found temporary lodging with some acquaintances and was desperately wondering what to do when a gentleman came and handed her an envelope, leaving before she could ask any questions. In it was money; there was no note, no indication where it was from. Only years later did the woman discover that it had come from the Convent. Abbess Ariadna, on learning of the woman's plight, had responded immediately with true Christian charity, which directs all glory and gratitude to God.

      It was on Abbess Ariadna's initiative that in 1952 a "Brotherhood of Orthodox. Zealots" was formed with the aim of strengthening the faith of Orthodox Christians and distributing material assistance to the needy. The convent also organized lectures and discussions on topics related to the Faith.

      Abbess Ariadna's principal responsibility, however, was the spiritual development of her nuns. Like Abbess Rufina, she schooled them in the age-old monastic tradition of unquestioning obedience and interior prayer. She frequently reminded them to speak less and listen more, to avoid idle talking, they were to ask a blessing before engaging in any activity; they were not to visit one another without a blessing; they were always to tell her their needs -- both spiritual and physical; before entering another's cell they were to say the Jesus Prayer and wait for the responding "Amen"; when difficulties arose, they were to endure and pray: "Prayer will nourish you. God Himself will teach you." She also stressed the importance of respect for one's elders and those in authority.

      In 1988, Abbess Ariadna celebrated her golden jubilee, fifty years as abbess, a remarkable and rare achievement. The occasion was marked by a hierarchal Divine Liturgy concelebrated by the Chief Hierarch, Metropolitan Vitaly, and Archbishop Anthony of San Francisco, in the presence of the Myrrh-streaming Iveron Icon.

      In 1990, Archbishop Anthony tonsured Abbess Ariadna to the Great Schema. A year later she had a stroke which paralyzed her right side and deprived her of speech. She amazed doctors by her tenacity, but after surviving a grave illness in 1993, she gradually weakened. A heart-attack on June 17, 1996, warned the nuns that death was imminent, and two days later they were gathered around their abbess, reading akathists and passages from the Paschal service, when she quietly departed for eternity.

      Abbess Ariadna guided the community with a strong hand and sometimes gave the impression of being severe. However, to the many who knew her, she was a beacon of faith and love. While the strict life of the convent and its location in San Francisco's tough Mission District has inspired few aspirants and the community has dwindled, Abbess Ariadna's legacy u the age-old monastic tradition which she so faithfully maintained and conveyed -- has provided the seeds for a revival which even now is budding forth. In this age of spiritual decline, this is a great tribute indeed,

Based upon an article, in Russian, compiled by one of the Abess's admirers.